Men moet nogal wat moeilijkheden uit de weg ruimen om tot een precies antwoord op deze vraag te komen. Ten eerste worden de informatiebronnen over nevenwerkingen gezocht bij orthodoxe dokters, die de gezondheidsinspektie en de betrokken pharmaceutische firma?s moeten op de hoogte brengen.

Veel dokters geven toe dat het aantal nevenreakties dat gemeld wordt lager ligt dan de werkelijke cijfers.  Officiële experten geven grif toe dat dit onder meer is omdat men onzeker is over die reaktie, en gedeeltelijk ook omdat ze geen verwikkeling willen bekendmaken waarvoor zijzelf wellicht de oorzaak zijn.

Het is interessant om weten dat in landen waar de melding verplicht is het aantal nevenwerkingen van vaccins hoger ligt dan in die landen waar men er enkel op vrijwillige basis melding van maakt.  In België bijvoorbeeld worden de dokters gevraagd nevenwerkingen te vermelden, maar er bestaat geen enkele formele verplichting om dit te doen.

In de UK is de situatie onlangs nog erger gemaakt door de financiële stimulans voor dokters.  Zij worden financieel aangemoedigd om een zo hoog mogelijke graad van vaccinatie bij hun patiënten te bereiken. Dit betekent dat de dokters die het grootst percentage van hun patiënten vaccineren ook het meest verdienen.  Zij die wat meer terughoudendheid aan de dag leggen bij het vaccineren, omwille van nevenreakties of gewoon omdat ze ouders willen respecteren die hun kinderen niet wensen in te enten, worden financieel gestraft.

Er worden ook bepaalde tijdslimieten gesteld aan het optreden van symptomen, wil men ze wijten aan het vaccin.  Voor het kinkhoestvaccin bijvoorbeeld moeten de nevenreakties al zichtbaar zijn binnen de 72 uur na vaccinatie, en binnen de 8 tot 20 dagen voor levende vaccins als mazelen, bof rode hond en polio.  Nochtans kan het net zoveel jaren duren voor de effekten van een medische procedure zich uiten als herkenbare ziektesymptomen, als het  kan duren voor men sterft aan een ernstige ziekte, waarvan er in het beginstadium wellicht geen duidelijke symptomen waren.  Er zijn daarom ernstige bedenkingen te maken bij dergelijke tijdslimieten.

Vaccinaties: gevaren voor schade

Het grootste probleem bij vaccinatie is het inspuiten van vreemde stoffen rechtstreeks in het lichaam, voorbij de natuurlijke verdedigingslijnen van het lichaam, namelijk de huid, de slijmvliezen, en de lever.  Polio is hierop een uitzondering voor zover het langs de mond wordt ingenomen.

Er kunnen verschillende types van inspuiting zijn: rechtstreeks in de spier, of net onder de huid, of in een ader.  Maar de kritiek blijft dezelfde voor al deze soorten inspuiting.  De verdedigingsmechanismen van ons lichaam die hadden kunnen afrekenen met een langzame ophoping van bakteriën en gifstoffen (met ander woorden die mechanismen die in aktie schieten wanneer men een natuurlijke ziekte doormaakt) worden fundamenteel kortgesloten en daardoor veroorzaakt vaccinatie een enorme bron voor schade op korte en lange termijn.

Zelfs al zijn de bestanddelen van het vaccin op een of andere manier inaktief gemaakt, zo worden toch in behoorlijk grote dosissen gegeven vergeleken met de hoeveelheden die men te verwerken krijgt wanneer men een natuurlijke ziekte opdoet (inclusief polio).  Vaccins bevatten ook een zekere hoeveelheid giftig materiaal, gebruikt bij de bereiding en het bewaren van de aktieve bestanddelen van het vaccin.

Wanneer men op natuurlijke wijze ziekt wordt is de normale reaktie op de ziekmakende bakterie en haar giften een algemene ontstekingsreaktie.  Die kan bestaan uit een verhoogde temperatuur, een toegenomen doorbloeding, een toegenomen aktiviteit van de witte bloedcellen, en een toegenomen aktiviteir van de natuurlijke micro-organismen en stoffen die een rol spelen bij de afraak van ziekmakende bacteriën en hun gifstoffen.  In ernstige gevallen blijken ook antistoffen gemaakt te worden die met de ziektekiemen kunnen afrekenen in de bloedbaan.

Deze ontstekingsreaktie kan ernstig zijn of zeer licht, zo licht zelfs dat men er slechts heel weinig van merkt.  De ernst van deze reaktie zal uiteraard afhangen van de gezondheidstoestand van deze persoon.

Een vaccin daarentegen fopt het lichaam en doet het geloven dat de eerste verdedigingslinies gefaald hebben.  Daarom komt in ons lichaam niet langer een algemeen ontstekingsproces op gang, en meestal - hoewel niet altijd - wordt het gedwongen antistoffen aan te maken.  Van deze antistoffen hoopt men dat ze ons zullen beschermen tegen komende ziektes.  Zij blijven een tijd lang in het lichaam, samen met andere bestanddelen van het vaccin.  Hoe lang dit aanhoudt hangt andermaal af van het individu zelf.

Dokters hebben echter een daling vastgesteld in de verhouding tussen helper en onderdrukker T-lymfocyten (dit zijn witte bloedcellen die betrokken zijn bij de afweerreaktie), en dit bij gezonde personen na tetanus vaccinatie. Dit kan leiden tot een gebrek aan immunologische reaktiekracht, en dus tot een toename van de gevoeligheid voor andere ziekten.  Men heeft alle reden om aan te nemen dat hetzelfde het geval is voor alle andere vaccins die in ons lichaam ingespoten worden.

De bestanddelen van het vaccin dringen ons lichaam binnen in grote hoeveelheden, passeren de natuurlijke afweermechanismen, en dwingen ons tot het aanmaken van antilichamen.  Onder normale omstandigheden is deze reaktie echter slechts een laatste toevlucht.

Een studie die ondernomen werd tijdens een difterie epidemie en die gepubliceerd werd door de Britse Gezondheidsraad kwam tot het besluit dat er geen verband was tussen de hoeveelheid aanwezige antistoffen en het voorkomen van de ziekte.  De onderzoekers ontdekten zowel mensen die weerstonden aan de ziekte ondanks zeer kleine hoeveelheden antistoffen als anderen die door de ziekte geveld werden met grote hoeveelheden antistoffen.

Er zijn ook mensen die de handicap hebben dat ze geen antistoffen kunnen produceren.  Toch genezen zij vrijwel even snel van een infektie als anderen.  Dit alles wijst er op dat het stimuleren van de antistof produktie bij middel van vaccinatie, in de hoop daardoor immuniteit op te bouwen, best wel eens een slag in het water kan zijn.

Een verandering van de lymfocyten zoals na het tetanusvaccin is in feite karakteristiek voor AIDS, en laat ons vermoeden dat een reaktie op vaccinatie geen gezond afweerproces is.

De stimulatie van de tweedelijns verdediging door een vaccin onderdrukt de verdediging op de eerste frontlijn.  Dit doet de vraag rijzen welke effekten dit mogelijks kan hebben op ons afweersysteem en op onze gevoeligheid voor andere ziekten.

Anaphylactische shock

Iedereen die ineenzakt en sterft, of die een plotse, hevige reaktie ontwikkelt van de longen of van de huid vijftien minuten tot een dag na vaccinatie kan het slachtoffer zijn van een individuele overgevoeligheid, dus van een allergie tegenover de giftige bestanddelen van het vaccin.  Dit soort reaktie noemt men anaphylactische shock.  Iedereen die vaccins toedient is getraind in het spoedoptreden dat nodig is mocht deze reaktie voorkomen, want men weer dat de dood zeer snel kan intreden.

Neurologische aandoeningen

Het is een vaststaand feit dat sommige kinderen hersenbeschadiging hebben opgelopen binnen een termijn van enkele dagen na hun inenting.  Een recente studie aan de universiteit van Californië schat dat zelfs één op dertien kinderen een typisch schril   huilen vertoonden na vaccinatie met het diphterie-tetanus-kinkhoest vaccin, waarbij zij de opmerking maakten dat dit kan wijzen op hersenbeschadiging.

Dokters geven niet graag toe dat er een oorzakelijk verband kan bestaan tussen neurologische aandoeningen en de toediening van een vaccin.  In de Verenigde Staten stierf een jongetje 33 uur na zijn DTPer-vaccinatie.  De lijkschouwer ontkende elk verband en schreef in de overlijdensakte ?dood ten gevolge van onomkeerbare shock?.  Hij zij dat hij onmogelijk de rol van het vaccin kon vermelden ?want dan zou er oproer uitbreken in die staten die tot vaccinatie verplichten?.

Wiegedood (SIDS)

Er is een sterk verband tussen het DTPer-vaccin en de opkomst van wiegedood.  Dr. W. Torch van de Nevada School of Medicine publiceerde een rapport waarin aangetoond werd dat twee derden van de 103 kinderen die waren gestorven aan wiegedood gevaccineerd waren binnen de drie weken voor hun overlijden, en velen zelfs binnen een dag na inenting.  Hij nam aan dat dit geen zuiver toeval kan zijn en dat een oorzakelijk verband zeer waarschijnlijk is.

Kanker en auto-immuunziekten

Bij een viraal vaccin kunnen de virale deeltjes in het bloed aanwezig  blijven tot lang na de injektie, misschien zelfs voor goed.  Virussen hebben de eigenschap dat ze hun eigen genetisch materiaal kunnen inbouwen in dat van de gastheercel.  Die gastheercel kan dan licht afwijkende eiwitten produceren die delen bevatten van het genetisch materiaal van het virus.  Dit veroorzaakt vaak een afweerreaktie van de cel tegen zijn eigen licht afwijkende eiwitten, en dit leidt tot het fenomeen van de auto-immuun ziekten (waarbij het lichaam zichzelf aanvalt) zoals rheumatoide arthritis, multiple sclerose en lupus. Bij bepaalde bloedkankers (zoals leucemie) kan men de oorsprong terugvinden bij een auto-immuun reaktie.

AIDS (Aquired Immune Deficiency Syndrome)

Het antwoord op een vaccin is vergeleken met de toestand van een AIDS- patiënt.  Het  creëert een toestand waarbij onze interne afweer overprikkeld is, wat iveneens leidt tot een onderdrukking van de eerste verdedigingslinies.  Dit maakt ons meer evoelig voor andere ziekten.

Bovendien is het pokkenvaccin specifiek in verband gebracht met een aantal fenomenen die met AIDS te maken hebben.

De zeven centraal Afrikaanse staten die het meest onder AIDS te lijden hadden waren tevens die waar men het meest gevaccineerd had.  Brazilië, dat als enig Zuid-Amerikaans land helemaal opgenomen was in het vaccinatieprogramma, had de meeste AIDS-patiënten.  14 000 Haitiaanse soldaten die met de Verenigde Naties in militaire dienst waren in Afrika zaten in het vaccinatieprogramma.  Haiti is een van de landen met het hoogst aantal gevallen van AIDS, en is een populair toevluchtsoord voor homosexuele mannen uit San Francisco.

Dr. Richard Moskowitz schrijft: ?Vaccins dringen ziektes in feite alleen dieper in het binnenste van ons lichaam en maken ons tot chronische dagers ervan, met als gevolg dat onze reakties op ziektes steeds zwakker worden.?  Dit is typisch het geval met AIDS patiënten.

Wijdverspreide en lange termijn schade

Vaccinatie leggen een zware last op onze immuun reserves omdat de meeste van de zeer efficiënte afweermechanismen van ons lichaam kortgesloten worden.  Onderzoek wijst erop dat de reaktie op een vaccin de afweercellen voor een groot deel toespitsen op de specifieke strukturen van het vaccin (antigenen) zodat ze niet gelijktijdig kunnen reageren op andere infekties.  Deze resultaten duiden erop dat onze afweer reserves ernstig beperkt worden, wat leidt tot een verminderde weerstand.

De zwaarste aanklacht tegen vaccinatie is dat het op   grote schaal en op lange termijn een weerslag heeft op een afweersysteem dat erdoor overbelast en beschadigd wordt.

Vaccinatie zou waarschijnlijk weinig kritiek krijgen, ware het niet dat vele gezondheidswerkers, zowel orthodoxen als alternatieven, zich de ernst van de toestand zijn beginnen te realiseren.  Zij zijn nu getuige van de ernstige neveneffekten van het vaccineren.

Bijna zonder uitzondering zullen alle gevaccineerden in mindere of meerdere mate de gevolgen ondervinden van de toxische shock die hun afweersysteem doormaakt.

Men moet zich wel vragen stellen bij de gevolgen van vaccinatie op onze gezondheid, zeker in het onvolgroeide lichaam van een kindje.  Hoe efficiënt is vaccinatie bij het verbeteren van onze gezondheid, bij het stimuleren van ons afweersysteem, en bij het voorkomen van ziekte, wanneer het geen beroep kan doen op een rijp afweersysteem?

Pas na jarenlang onderzoek en de studie van alle symptomen van elk individu, en door gevaccineerde groepen te vergelijken met niet-gevaccineerde, is het mogelijk een bilan op te maken van de gevolgen van vaccinatie.

Toch suggereert het bestaande bewijsmateriaal reeds dat vaccinatie verantwoordelijk is voor een wijdverspreide terugval van de gezondheidstoestand.  Het is gestoeld op een theorie over ziekte en afweer die grote tekortkomingen vertoont.  Daarom blijft bij ons de volgende vraag achter: zijn er andere matieren om de natuurlijke afweer te stimuleren die veiliger en efficiënter zijn?  Velen die werkzaam zijn in de alternatieve en klassieke geneeskunde denken van wel.