Ouders willen niet dat hun kinderen pijn lijden of dat ze sterven aan een ziekte of een vaccinatie. Als beschermers van hun kinderen - totdat die kinderen oud genoeg zijn om zelf beslissingen van levensbelang te maken - nemen ouders de (genformeerde) vaccinatiebeslissing- en voor hun geliefde kinderen zeer ernstig. Die verantwoordelijkheid omvat het onderwezen worden over de relatieve risicos van ziekten wanneer vergeleken met de vaccins die gericht zijn op het voorkomen ervan.
Zoals iedere confrontatie met een virale of bacterile infectie, heeft elk vaccin dat in laboratorium veranderde virussen of bacterin bevat een inherent vermogen om schade of zelfs overlijden te veroorzaken. Vaccinatie kan f immuniteit zonder incident teweegbrengen f kan resulteren in milde tot ernstige schade aan hersenen en immuunsysteem - afhankelijk van het vaccin of combinatie van vaccins die gegeven zijn, de gezondheid van de persoon ten tijde van de vaccinatie en of de persoon genetisch of anderszins biologisch risico loopt op het ontwikkelen van complicaties. Het feit dat vaccins schade en overlijden kunnen veroorzaken werd in 1986 offi cieel erkend in de Verenigde Staten toen het Congres de National Childhood Vaccine Injury Act aannam en zo een all-risk federaal compensatiesysteem creerde voor kinderen met vaccinatieschade om de vaccinproducenten en artsen te beschermen tegen schadeclaims. Sindsdien heeft het systeem meer dan 1 miljard dollar uitbetaald aan 1000 gezinnen, waarvan geliefden zijn gestorven of zijn beschadigd door vaccins - terwijl drie van de vier aanvragers worden afgewezen. Sinds 1990 worden jaarlijks tussen 12.000 en 14.000 rapporten van ziekenhuisopnamen, letsel en overlijden na vaccinatie opgemaakt voor het federale Vaccine Adverse Reporting System (VAERS), maar er wordt geschat dat slechts tussen 1 en 10 procent van alle dokters rapporten maakt voor VAERS. Daarom zou het aantal vaccingerelateerde gezondheidsproblemen dat elk jaar in de Verenigde Staten voorkomt meer dan een miljoen kunnen zijn. Aan het einde van jaren tachtig riepen het Institute of Medicine (IOM) en de National Academy of Sciences commissies van artsen bijeen om bestaande medische kennis over vaccins te bestuderen en, in 1991 en 1994, gaf het IOM historische rapporten uit die bevestigden dat vaccins sterfte kunnen veroorzaken, evenals een breed spectrum aan schade aan hersenen en immuunsysteem. Maar de belangrijkste conclusie, die grotere publieke aandacht en actie van het congres verdient, was: Het gebrek aan adequate gegevens betreffende vele [vaccin]bijwerkingen in onderzoek was een belangrijke zorg voor de commissie. De commissie kwam veel hiaten en beperkingen tegen in de kennis die rechtstreeks of indirect bijdraagt aan de veiligheid van vaccins.
Omdat er zo weinig medisch onderzoek is gedaan naar bijwerkingen van vaccins, zijn er geen tests ontwikkeld om kwetsbare kinderen te herkennen en te selecteren. Als gevolg daarvan hebben beambten van volksgezondheid een one-size-fi ts-all benadering aangenomen [voor iedereen dezelfde] en hebben op agressieve wijze verplichte vaccinatiewetten uitgevoerd. Ondertussen werden kinderen die na vaccinatie stierven of zijn beschadigd, afgedaan als ongelukkige maar noodzakelijke offers voor het grotere goed. Dit nuttigheidsprincipe biedt weinig troost voor het toenemend aantal moeders en vaders die hun eens-gezonde, levenslustige kinderen laten vaccineren en die dan plotseling zien afzakken naar mentale retardatie, epilepsie, leer- en gedragsstoornissen, autisme, diabetes, artritis en astma. Sommige bijwerkingen zijn dodelijk.
Terwijl de vaccinatiecijfers in veel staten de 98 procent hebben benaderd voor kinderen die naar de kleuterschool gaan, is er geen twijfel dat massale vaccinatie in de laatste kwart eeuw infectieziekten in de kinderjaren heeft onderdrukt, polio op het Westelijk halfrond heeft uitgeroeid en het aantal gevallen van mazelen heeft verlaagd van een hoogte van meer dan 400.000 gevallen in 1965 naar slechts 100 in 1999. Toch zijn, zelfs terwijl de infectieziektecijfers zijn gedaald, de cijfers van chronische ziekte en invaliditeit onder kinderen en jonge volwassenen dramatisch gestegen. (...) In plaats van epidemien van mazelen en polio hebben we epidemien van chronische auto-immuun- en neurologische ziekten: In de laatste 20 jaar zijn de cijfers van astma en ADD verdubbeld, diabetes en leermoeilijkheden verdriedubbeld, doet chronische artritis nu bijna een op de vijf Amerikanen aan en is autisme in veel staten met 300 procent of meer toegenomen.
De grotere (onbeantwoorde) vraag is: in welke mate is de toediening van meerdere doses van multiple vaccins in de jonge kinderjaren - wanneer de hersenen en immuunsysteem van het lichaam zich op hun snelst ontwikkelen - een bijdragende factor geweest bij epidemien van chronische ziektes? De aanname dat het massale vaccinatiebeleid geen rol zou hebben gespeeld is net zo onwetenschappelijk en gevaarlijk als de aanname dat de gezondheidsproblemen na vaccinatie van een individueel kind slechts toevallig gerelateerd zijn aan de vaccinatie. (...)
Met het begrip dat de medische wetenschap en de dokters die het praktiseren niet onfeilbaar zijn, verlangt de beter opgeleide consument van nu meer informatie van de gezondheidszorg, meer keuzen en een gelijkwaardiger partnerschap met dokters in het maken van beslissingen. Jonge moeders, die krijgen te horen dat hun kinderen moeten worden genjecteerd met 33 doses van tien verschillende vaccins voor de leeftijd van vijf jaar, stellen vragen zoals: Waarom moet mijn baby van n dag oud genjecteerd worden met een hepatitis B vaccin wanneer ikzelf niet met hepatitis B genfecteerd ben en mijn baby geen intraveneuze drugsgebruiker is of zich inlaat met seks met meerdere partners - de twee hoogste risicogroepen voor hepatitis B infectie? En: Waarom moet mijn twaalf maanden oude kind het waterpokken vaccin krijgen terwijl waterpokken een milde ziekte is en mijn kind levenslang immuun zal zijn waneer hij of zij het eenmaal krijgt? Genformeerde ouders weten dat hepatitis B geen polio is en waterpokken geen [echte] pokken. Ze weten het verschil tussen het nemen van een risico met een vaccin voor een moeilijk te verkrijgen ziekte bij volwassenen, zoals de via bloed overgedragen hepatitis B, en het gebruik van een vaccin om een verwoestende, zeer besmettelijke kinderziekte zoals polio te voorkomen. Niet alle ziekten en vaccins zijn hetzelfde en kinderen zijn dat evenmin.
Ouders begrijpen het kwalitatieve verschil tussen vrije keuze en bevelen met sancties. Ze roepen op tot een verlichte, humane uitvoering van vaccinatiewetten, waaronder de invoering van informedconsent (genformeerde toestemming) bescherming die vrijstelling biedt aan ouders met oprechte religieuze of gewetensovertuigingen. Dit is vooral cruciaal voor ouders die (met reden) geloven dat hun kind een hoog risico heeft op schade of overlijden door vaccinatie, maar geen dokter kunnen vinden om een vrijstelling te schrijven. Informed consent is de gouden standaard geweest in de ethische praktijk van geneeskunde sinds de Tweede Wereldoorlog, dat het recht erkent voor personen (of hun voogden) om volledig genformeerde, vrijwillige beslissingen te nemen over medische handelingen die zouden kunnen resulteren in schade of overlijden. De mate waarin vaccinatie is vrijgesteld van informedconsent bescherming, en vaccinmakers en dokters zijn vrijgesteld van aansprakelijkheid voor vaccinletsels en overlijden, heeft er toe geleid dat het idee van de minderheid die opgeofferd wordt voor het welzijn van de meerderheid, echte betrokkenheid heeft belemmerd bij het zoeken naar methoden om kwetsbare kinderen uit te selecteren en hun leven te sparen.
Het is niet moeilijk te begrijpen waarom sommige ouders weigeren hun kinderen aan te bieden als offers voor een overheidsbeleid dat wetenschappelijke en morele integriteit mist. Maar zelfs als opgeleide consumenten van de gezondheidszorg vragen om meer informatie en keuzes, worden er mechanismen opgezet om die keuzes te beperken. Door de overheid gebruikte elektronische vaccin- volgende systemen zijn al in de meeste staten opgesteld en maken gebruik van identifi catienummers om kinderen zonder de informed consent van de ouders op de voet te volgen, teneinde gebruik van alle door de overheid aanbevolen vaccins nu en in de toekomst af te dwingen. Kinderen worden afgewezen voor ziektekostenverzekering en federale uitkeringsprogrammas straffen ouders economisch die geen bewijs kunnen laten zien dat hun kind elk door de staat aanbevolen vaccin heeft gekregen. Zelfs kinderen die ernstige reacties hebben vertoond op vaccinaties, worden onder druk gezet om zich opnieuw te laten vaccineren of worden geweerd uit het onderwijs. Geneesmiddelenfabrikanten en federale bureaus ontwikkelen meer dan tweehonderd nieuwe vaccins (waar- onder die voor gonorroe en herpes) die zich zullen richten op twaalfjarigen.
Op 2 maart 2000 kwam President Clinton bijeen met de internationale farmaceutische industrie, multinationale banken en de Bill en Melinda Gates Foundation, om het Millennium Vaccine Initiative van start te laten gaan met een budget van miljarden dollars om alle kinderen in de wereld te vaccineren met bestaande en toekomstige vaccins, waaronder de in versnelde ontwikkeling zijnde vaccins voor AIDS, tuberculose en malaria. Met zoveel onbeantwoorde vragen over de veiligheid en noodzakelijkheid van het geven van zoveel vaccins aan kinderen, krijgt het recht op informed consent voor vaccinatie zelfs grotere wettelijke en ethische betekenis naarmate we koers zetten in de 21ste eeuw. In bredere zin reikt informed consent boven de geneeskunde en richt zich tot het constitutionele concept van individuele vrijheid en het morele concept van individuele onschendbaarheid. Als de staat vandaag personen kan volgen, opsporen en ze kan dwingen zich te laten injecteren met biologische middelen van onbekende giftigheid, zal er morgen dan wl een grens zijn aan welke individuele vrijheden de staat weg kan nemen in de naam van het grotere goed? Ouders die hun kinderen beter kennen en liefhebben dan ieder ander, hebben het recht om genformeerde, vrijwillige vaccinatiebeslissingen te nemen voor hun kinderen zonder geconfronteerd te worden met door de staat gesanctioneerde straf. Of een kind nu door een vaccin wordt beschadigd of een ziekte, het zijn de moeder en vader - niet de kinderarts, vaccinmaker of beambte van volksgezondheid - die het levenslange verdriet en de last van wat er gebeurt met dat kind zullen moeten dragen.
Fisher is coauteur van DTP: A Shot in the Dark, en medeoprichtster en voorzitster van de National Vaccine Information Center in Vienna, Virginia, een organisatie zonder winstoogmerk.
Insight magazine, 24 april 2000 (www.insightmag.com, onder archives)
vertaling met dank aan Fred Laan