Ik heb een dochter, Lotte, ze is bijna drie jaar. Voor de geboorte van Lotte gaf mijn moeder (zij is klassiek homeopaat) informatie over het wel en niet prikken van kinderen. Na het lezen was ik best onzeker, want het prikken "hoort" toch eigenlijk wel. Ik besloot, samen met mijn man, het eerst uit te stellen tot ik het wel gedeeltelijk zou willen. Op het consultatiebureau stond de arts met de spuit klaar. Ik kon haar verbaal nauwelijks duidelijk maken dat ik het op dat moment niet wilde. Mijn moeder was gelukkig mee, anders was de naald toch met een omweg ergens terecht gekomen bij Lotte.<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Boekje voor de inzicht?
De arts gaf mij een boekje mee over het waarom van vaccineren en benadrukte dat elk kind wel even pijn heeft van de prik maar dat dit gauw met een pijnstiller overgaat. Ik was volgens haar ook een jonge moeder (toen 21), dus vast onzeker. De arts begreep niets van mijn keus.
Bij het volgende bezoek kwam weer de vraag met dwang op tafel. Ik was toen al zo zeker van mijn zaak dat ik precies heb verteld wat haar taak is en wat mijn taak is. De dreiging met eigen verantwoordelijk-heid hielp ook niet bij mij, want ook bij het wel laten vaccineren ben jezelf verantwoordelijk voor het kind. Ik gaf haar d´r vragenboekje terug en had een stukje van de NVKP mee genomen (uit het "Prikje"). Deze wilde ze niet aannemen. Ik moest een handtekening zetten dat ik zelf verantwoordelijk was voor de keuze van het niet-prikken, dat heb ik gelukkig geweigerd (dankzij een oproep in het blad).
Na een verhuizing kwam ik op een nieuw consultatiebureau met een andere arts. Lotte was twee en had net een operatie achter de rug van een (vermoedelijk) schoudergewrichtontste-king, met lange tijd antibiotica. Op het consultatiebureau vond de arts, terwijl Lotte nog een paar weken antibiotica moest hebben en erg verkouden was, dat er best een spuit in kon.
Entadministratie blijft bezig
Ik heb met mijn vinger op mijn hoofd getikt en er geen enkel woord over vuil gemaakt. Van de entadministratie kreeg ik een keer in de drie maanden herinneringen dat er nog geënt moest worden. Ik heb naar de entadministratie gebeld en gezegd dat ze de herinneringen beter konden besparen en het geld ergens anders in kunnen steken...
Ik ben heel erg blij dat ik Lotte voor haar operatie niet heb laten enten, want dan had ik hoogstwaarschijnlijk niet zo gauw duidelijk kunnen krijgen wat er met haar aan de hand was. Ik ben nu zwanger van een tweede kind en heb besloten dat beide kinderen in ieder geval de eerst komende jaren geen spuiten krijgen. Mijn kinderen mogen van mij ´gewoon`ziek worden en ik heb altijd een klassiek homeopaat in de buurt die de ziekte kan begeleiden.