Verplichte vaccinatie in Amerika, het land van de vrije mensen.

Lezing door ms Kathi Williams, mede oprichter van het National Vaccination and Information Center

Er is mij gevraagd om te spreken over de wettelijke verplichtingen rond vaccinatie in de Verenigde Staten en ik wil u ook iets vertellen over het compensatieprogramma voor mensen die vaccinatieschade hebben geleden.

Vaak zijn mensen van buiten de VS verbaasd over het strikte beleid en de toepassing daarvan in Amerika.

Vandaag wil ik een klein stukje geschiedenis met betrekking tot dit onderwerp met u delen en u vertellen hoe moeilijk het is voor ouders die ervoor gekozen hebben om niet of gedeeltelijk te vaccineren.

De Verenigde Staten worden geregeerd middels een verbond van staten. Onze federale regering bepaalt het nationale beleid en de afzonderlijke staten schrijvende wetten die dit beleid uitvoeren. Alhoewel er een grondwet is voor het gehele land, heeft iedere staat ook zijn eigen grondwet en kan iedere afzonderlijke staat zijn eigen wetten maken.

Het CDC, Center for Disease Control (centrum voor het voorkomen van de verspreiding van infectieziekten) wordt gezien als het leidende gezondheidsinstituut belast met vaccinatiezaken. De opdracht van het CDC is om de gezondheid en de kwaliteit van leven te bevorderen door het voorkomen en controleren van ziekten. Het vaccinatieprogramma is de hoeksteen van deze organisatie met een totaal jaarlijks budget van 7,1 miljard dollar.

Het instituut heeft de taak om te bepalen welke vaccins gebruikt worden en bij welke leeftijdscategorie en hoe een nieuw vaccin kan worden ingepast in het overvolle vaccinatieschema. Als op federaal niveau  de aanbevelingen worden gedaan betreffende vaccinaties dan kunnen de afzonderlijke staten wetten laten passeren die ouders verplichten hun kind te laten vaccineren voordat het naar de lagere school gaat.

Iedere staat heeft een afdeling volksgezondheid en is verantwoordelijk voor het volgen van het beleid van de federale regering. De staten krijgen geld in de vorm van subsidies om het programma uit te voeren. In het begin van de jaren 70 organiseerden senator Dale Bumpers uit de staat Arkansas en zijn vrouw de eerste "vaccinatiedagen". Zij gebruikten 50000 dollar uit een noodfonds en binnen twee dagen werden 300.000 kinderen gevaccineerd met behulp van de verpleegstersbond en het leger.

De volgende president was Jimmy Carter. Gouverneur Bumpers was inmiddels senator geworden en in 1976 was het vaccinatieprogramma klaar. Er werden massale vaccinatiecampagnes georganiseerd over het gehele land. In 1978 was het budget voor vaccinatie 14,5 miljoen dollar, tegenwoordig is er een budget van 643 miljoen. Daarbovenop komt nog eens 369 miljoen om te voorkomen dat er buiten de VS besmettelijke ziekten uitbreken, samen 1,01 miljard dollar!

Tegenwoordig zijn er in alle staten van de VS wetten die vaccinatie verplicht stellen. Het is zo dat staten meer geld krijgen voor de volksgezondheid in hun staat als ze de vaccinatie wettelijk verplichten. In de meeste staten wordt de aanbeveling van de federale regering bijna altijd automatisch overgenomen en tot wet gemaakt.

In ieder staat is het ook mogelijk om op medische gronden een vrijstelling te krijgen van de vaccinatieplicht. Deze vrijstelling moet door een arts worden gegeven en het is bijna onmogelijk om een vrijstelling voor alle vaccinaties te krijgen. Een ambtenaar  van het ministerie van volksgezondheid beslist uiteindelijk of je aan alle criteria voldoet om vrijstelling te krijgen en aangezien er vrijwel geen contra indicaties zijn die vaccineren in de weg staan wordt de vrijstelling op die gronden vrijwel altijd geweigerd. Behalve in West Virginia en Mississippi  is er in alle staten de mogelijkheid tot een vrijstelling op religieuze gronden en in 17 staten is er de mogelijkheid tot een vrijstelling op filosofische gronden.

In bijna alle staten is er een volgsysteem. Kinderen worden geregistreerd wanneer ze geboren worden. Het doel is om uiteindelijk 95 % van de kinderen tot 6 jaar geregistreerd te hebben  zodat men weet wie wel en niet gevaccineerd zijn. Zo kan men  de risicogroepen en de niet gevaccineerden traceren. Voor dit registratiesysteem wordt jaarlijks tussen de 60 en 100 miljoen dollar uitgetrokken.

Zo gaan verplichte vaccinatie en een natrekken van de weigeraars dus samen.

In 1982 werd onze organisatie opgericht. In die tijd sprak niemand over het mogelijke gevaar van vaccinatie, niemand was zich bewust van mogelijke schadelijke bijwerkingen. En niemand had enige informatie over wat het effect zou kunnen zijn. Iedere moeder in die tijd  vond het niet meer dan normaal om haar kind volgens de regels te vaccineren. In 1986 slaagden we erin dat er een wet getekend werd dat kinderen die schade hadden ondervonden door vaccinatie mogelijk recht zouden hebben op schadevergoeding. Wij waren echter niet tevreden met het recht op schadevergoeding. Wij wilden ervoor zorgen dat in de toekomst niet nog meer kinderen schade zouden ondervinden van de bijwerkingen van vaccinaties.

Een goed gevolg van de compensatiewet was dat ouders in ieder geval informatie zouden krijgen over de mogelijke risico´s van vaccinatie voordat de vaccinatie gegeven werd, zodat zij de mogelijke reacties zouden kunnen herkennen en adequaat en op tijd zouden kunnen handelen. De wet gebood ook dat de arts die de vaccinatie gaf het nummer van het vaccin zou noteren en dat iedere reactie geregistreerd zou worden. Helaas is de werkelijkheid dat dit nauwelijks gedaan wordt en dat er geen sancties zijn als dit niet wordt gedaan. Nog steeds zijn er heel veel ouders die geen informatie vooraf krijgen en dientengevolge de reacties niet kunnen duiden en registreren.

Een ander punt was dat als een kind reageerde op een vaccin er in feite niemand was bij wie dit gemeld kon worden. De producenten registreerden de meldingen en ook de ministeries maar er vond nooit overleg tussen deze twee plaats. Een succes was dat het Rotavirus vaccin uit de handel werd gehaald toen bleek dat veel kinderen hiervan darmverstoppingen kregen.

Het meldingssysteem (Vaccine Adverse Event Reporting System - www.VAERS.org) wordt nauwlettend in de gaten gehouden door de NVIC.Vaak is het niet makkelijk om daadwerkelijk iets te bereiken. Toen wij hen en het publiek attendeerden op een groot aantal ernstige bijwerkingen van een DTK vaccin in 1994 werd dit genegeerd totdat wij een televisiezender bereid vonden hierover iets uit te zenden.

Ook in de VS worden niet alle reacties gemeld. De schatting is  dat 1 tot 10 procent gemeld wordt, maar dat het werkelijke aantal reacties veel hoger ligt.

Het compensatieprogramma is toegankelijk voor iedereen die schade heeft ondervonden van een vaccinatie of de wettelijke vertegenwoordiger van een kind dat aan vaccinatie overleden is. Ieder vaccin dat officieel is toegestaan valt hieronder en zowel kinderen als volwassenen kunnen een claim indienen

Claims moeten ingediend worden binnen 24 maanden na overlijden en binnen 36 maanden na een handicap. Maar een rechtszaak tegen een producent van vaccins  of een arts kan niet worden ingediend voordat schadevergoeding door de regering afgewezen is. De periode van 24, resp.36 maanden is een probleem voor veel ouders. Tegen de tijd dat duidelijk is dat er werkelijk een schade is ondervonden dan is vaak de tijd al voorbij dat er nog een claim ingediend kan worden.

Om in aanmerking te komen voor schadevergoeding werd een vaccinatieschade tabel ingesteld. Deze tabel werd na zeven jaar zodanig veranderd dat er nauwelijks symptomen overbleven die nog aangemerkt werden als een gevolg van het vaccin. Bewijzen dat gezondheidsschade veroorzaakt is door vaccinatie wordt zo steeds moeilijker gemaakt.

Het schadevergoedingsprogramma wordt gefinancierd door een extra bedrag op ieder vaccin. Dus iedereen in de VS die gevaccineerd wordt betaalt een beetje meer en dit geld gaat in een fonds waaruit de eventuele vergoeding wordt betaald.

Sinds 1988 zijn er 10.765 claims ingediend waarvan er 1867 toegekend zijn voor een bedrag van 1.5 miljard dollar.

Oorspronkelijk was de wet bedoeld om eerlijk en snel te werken en zodanig opgezet dat er geen advocaat aan te pas zou hoeven te komen. Dit is echter niet meer het geval. De regering heeft goede advocaten die hen helpen in deze gevallen, maar aangezien ieder zaak wel acht tot tien jaar duurt hebbende meeste advocaten van de slachtoffers de moed allang opgegeven  omdat ze niet zolang kunnen en willen wachten op hun geld. De  extra zorg voor een kind met vaccinatieschade kost veel geld en tijdens de rechtszaak moet deze zorg betaald worden zonder dat er sprake is van enige schadevergoeding. Het programma dat zo veelbelovend startte is een nachtmerrie voor veel ouders geworden en velen beginnen er dan ook niet meer aan.

We hebben dus momenteel een heel moeilijke situatie in de VS We hebben een verplicht vaccinatieprogramma. Zonder bewijs van vaccinatie heb je geen recht op onderwijs. Ieder vaccin wordt bijna probleemloos op de markt gebracht en in het vaccinatieprogramma ingevoerd en er is een registratiesysteem dat precies natrekt wie de weigeraars zijn tegen wie maatregelen genomen kunnen worden. En de producent is niet aansprakelijk omdat het compensatieprogramma niet werkt.

Dit is een droom voor de producent en een nachtmerrie voor de consument!

Wij, als NVIC, menen dat de enige oplossing ligt in het verstrekken van informatie opdat ouders een weloverwogen en bewuste keuze kunnen maken. Wij werken met een toegewijd team van betaalde krachten en vrijwilligers en steunen ouders die een kind hebben dat schade heeft ondervonden van vaccinaties. Wij werken ook samen met de wetgevers om hen te informeren.

Met het bedrag dat uitgegeven wordt aan het promoten van het vaccinatieprogramma is het moeilijk voor een organisatie van grotendeels vrijwilligers om vol te houden. Soms boeken we een succes. Vorig jaar is het in Texas gelukt, na zeven jaar informatie geven aan de wetgevers, om een ontheffing in de wet op te nemen die gebaseerd is op gewetensbezwaren. Ook zijn er in Iowa en California wetten getekend die het gebruik van een vaccin met Thimerosal, een kwik verbinding, onmogelijk maken.

Religieuze ontheffingen zouden volgens de Amerikaanse grondwet altijd mogelijk moeten zijn, dit is echter niet in alle staten het geval. Wij blijven proberen om een ontheffing op religieuze gronden erdoor te krijgen.

Het onderwerp vaccinatie komt momenteel veel ter sprake in de VS. De halve voorraad van het griepvaccin is afgekeurd vanwege een vervuiling in de fabriek. Vanuit de media worden wij vaak gevraagd om te reageren op zo´n situatie.

Het NVIC publiceert speciale rapporten over ziekten en vaccins. Na de aanval op het World Trade Center was men bang dat er terroristische aanslagen zouden komen met pokken en anthrax. Vaccinatie werd overwogen. Wij hebben hierover veel informatie verzameld en geprobeerd helderheid te verschaffen over de ziekte en de risico´s van het vaccin. Toen de regering stappen ondernam om gezondheidswerkers te dwingen zich te laten vaccineren weigerden velen dit te doen. Van de 40.000 mensen die zich wel lieten enten tegen pokken ondervonden 900 mensen een schadelijke reactie.

Ons doel is om door te gaan met informatie verschaffen en mensen bewust te maken dat ze kunnen kiezen op basis van informatie. We zullen blijven vechten tegen gedwongen vaccinatie.

(Met dank aan Tineke Schaper voor de vertaling.)