‘Autisme na BMR’, een ervaringsverhaal voor mijn zus.

Autisme na BMR bij een in 1993 geboren gezonde jongen.

Mijn overleden zus heeft samen met haar man Jan drie kinderen gekregen. Haar eerste kindje was een meisje, haar tweede kindje was ook een meisje. Zo lief, ik zag haar in de couveuse in het ziekenhuis en was meteen verkocht. Tot verdriet van mijn zus en zwager en de hele familie kregen we tweede kerstdag te horen dat het meisje het syndroom van Down had. Mijn zus werkte in het onderwijs en had om eerlijk te zijn best moeite om dit gegeven te accepteren, ze was hier duidelijk niet op voorbereid, begrijpelijk ook. Het meisje was op eerste kerstdag geboren, een schat van ‘n kind.
Mijn zus en zwager wilden heel graag een derde kindje. Maar de angst was er, toch gingen ze ervoor en in 1993 kregen ze een prachtige gezonde jongen, Rick. Heel voorzichtig vertelde ik dat vaccineren negatief kon uitvallen. Ik had zelf net daarvoor een verschrikkelijke ervaring opgedaan met dit alles bij mijn oudste dochter. Mijn zwager keek me vernietigend aan en midden op een familiefeest, waar we op dat moment waren, vertelde hij met volle overtuiging, “Alle spuiten gaan erin!" Hij reageerde echt verontwaardigd, alsof ik helemaal niet snapte waar ik het over had. Door mijn eigen ervaring begreep ik dit echter maar al te goed.

Na elke vaccinatie had Rick telkens hoge koorts en diarree gekregen. De BMR-vaccinatie van 14 maanden was de volgende stap. Mijn zus belde me op en vertelde dat Rick ziek was en oorontsteking had, dit was rond het moment van de geplande BMR. Ik zei haar nog: “Lieverd, kijk uit, stel de vaccinatie op zijn minst uit totdat hij zich weer beter voelt.” Op het consultatiebureau dachten ze daar echter anders over en ze hebben mijn zus gezegd dat ze Rick gewoon kon laten vaccineren, het zou geen probleem zijn. Ik vertelde haar dat je nooit een kind mag laten vaccineren dat ziek is. Mijn zus had toen echter niet de moed om uit te stellen, het consultatiebureau had tenslotte gezegd dat het geen probleem zou zijn. Rick kon op dat moment al een beetje brabbelen en soms meenden wij zelfs een woordje te horen, hij kon lopen en keek je met een warme, lieve blik aan. Zo lief, zo hier in deze wereld, hij was er!

De dag dat de BMR erin ging herinner ik me nog als de dag van gisteren. Mijn zus belde me op, "Wil je eens komen kijken wat jullie van Rick vinden, zie ik spoken?" We deden wat ze vroeg en gingen naar haar toe. Het eens zo bijdehante ventje lag in zijn box. Ik pakte hem op en keek hem in zijn ogen. Rick keek mij aan, dwars door mij heen. Rick was weg! Rick kon niet meer lopen, maakte geen brabbel geluidjes meer, Rick was stil, héééél stil! Ik voelde mij naar worden, kon bijna niets meer zeggen. Ik hoorde mezelf alleen zeggen, “Het komt goed”. We zijn naar huis gegaan, loodzwaar van; komt dit ooit nog goed?

Om een heel lang verhaal kort te maken, het is nooit meer goed gekomen! Rick is zwaar autistisch gediagnostiseerd. Hij is nu 25 jaar en zit opgesloten in een tehuis. Hij loopt weg als hij de kans krijgt en wilt dan naar huis. Ze hebben hem een keer opgepakt op een station toen hij stiekem ontsnapt was. Gelukkig hebben ze hem op tijd gevonden, Rick heeft echt 24 uur per dag zorg nodig. Nu zie ik een grote Rick, zo een knappe jongen roep ik dan, hij lijkt op Elvis. Alleen Rick zingt niet meer, hij gromt, hij voelt zich met momenten zo gefrustreerd dat hij in meubels gaat bijten, hij heeft nooit meer leren praten en heeft het verstandelijk vermogen van een klein kind. Als je het niet wist, zie je aan zijn uiterlijk niet dat hij zwaar autistisch is. Voor hem is er geen toekomst in het verschiet die je als ouder zou wensen voor je kind. Mijn zus en zwager hebben nog een poging gewaagd om de vaccinaties te ontstoren, maar de schade bleek voor hem helaas onomkeerbaar. Mijn zus en zwager gingen elkaar de schuld geven van Ricks autisme.

Het was helaas ook mijn zwager inmiddels duidelijk geworden dat vaccinatieschade wel degelijk bestaat. Vaccinatieschade treft niet alleen het kind maar het hele gezin. Ouders krijgen te kampen met een schuldgevoel, waarom heb ik mezelf niet beter ingelezen? Waarom heb ik niet geluisterd? Dit is een heel triest en verdrietig gegeven. Je zou jezelf af moeten vragen, waarom is mij nooit iets verteld door de arts over eventuele bijwerkingen? Waarom krijgen ouders geen eerlijke voorlichting? Geen bijsluiter zodat ouders weten waar op te letten? Mijn zus is overleden toen ze 51 jaar was, ze heeft zoveel verdriet gehad. Wij waren een keer met haar kinderen op bezoek in het ziekenhuis, ze keek naar haar kroost, toen nog heel klein. Ze zei hardop tegen zichzelf “Ik heb het toch goed gedaan?” Zo verdrietig om te zien. Eerlijke informatie aan ouders omtrent de gevaren van vaccineren zou echt wenselijk zijn! Voor ons zijn er geen onderzoeken over de veiligheid van vaccins nodig, Rick is voor ons het overduidelijke bewijs van het tegendeel. Jammer genoeg! Niemand maar dan ook niemand neemt nu zijn verantwoordelijkheid. Ouders kunnen nergens terecht als hun kind slachtoffer is geworden van de bijwerkingen die vaccins kunnen hebben. Het wordt echt de hoogste tijd dat de waarheid omtrent de gevaren van vaccineren boven tafel komen.

Tante van Rick