Een ervaringsverhaal uit 1987: ‘wiegendood’ na de tweede inenting

De bevestiging van de toenmalige arts.

Na jarenlang te hebben gezwegen en gerouwd wilde ik naar de toenmalige arts stappen om te ervaren hoe zo'n arts omgaat met zo’n verlies. En ook waarom de stempel wiegendood werd opgeplakt, in plaats van overlijden door vaccinaties.

Toen ik binnenstapte heeft hij waarschijnlijk gedacht ze komt met haar voet omdat ik een beetje struikelend liep: gebroken teen.
Hij zei: "Carla dit is lang geleden dat ik jou zag?"
Ik zei: "zeg dat wel."
“Gaat u zitten.
Ik ging zitten en zei: "ik ga wel mijn mondmasker afzetten, wil wel mijn stoel een beetje naar achteren zetten en het zou leuk zijn als u ook het masker af zou willen zetten."

Dit deed hij niet, ik zag in zijn ogen dat hij fronste.
Ik was héél rustig niet zenuwachtig.
Ik zei hem dat ik niet kwam om verwijten te maken of om te kwetsen......maar dat ik hem graag de vraag wilde stellen over het vaccin indertijd bij Petra?

Ik vroeg hem om een eerlijk antwoord, we keken elkaar recht in de ogen.
Het vaccin: "U plaatste het vaccin en u was er enkele uren later bij met mijn huisarts toen ik gevlucht was met Petra, wetende dat ik haar uit handen moest geven, ik kwam bij de buren terecht die jou belden?"
Hij zei: "Ja, dat weet ik nog."

“Jullie zeiden stilletjes tegen elkaar: "We zullen maar zeggen wiegendood.” Waarschijnlijk had ik dit niet mogen horen? Vertel me eens wat deze woorden betekenden. Ik hoop op een eerlijke menselijke reactie, ik ben niet kwaad, maar ik zou dit graag willen weten?"
"Is Petra in een te diepe slaap gegaan door het vaccin? Google...heeft me doen lezen over bijwerkingen. En er staat duidelijk dat bij tetanus alleszins hartafwijkingen kunnen gebeuren. Zelden maar het gebeurt."

Zijn ogen werden nat.
"Vaccins geven bijwerkingen, ze is overleden aan deze bijwerking. Waren we op onderzoek hiernaar uitgegaan dan zou het parket komen....en wordt het in eerste instantie als misdaad beschouwd.  Dit konden we niet doen. Daarom wiegendood."

Ik vroeg hem tussendoor tot 4 keer toe naar deze bevestiging. Ik kreeg ze telkens.
Ik vroeg hem: ”Waarom dan dat vaccin geven als jullie de risico's ervan kennen?”
Hij zei: "Dat risico van het vaccin is zo klein, dat weegt niet op tegen het krijgen van kinkhoest."
Ik zei: "Het moet dan jouw kind maar zijn."
Hij zei: "Ja, het moet jouw kind maar zijn."

Zijn ogen waren nat, ik troostte hem en zei: "Ik ben niet kwaad, maar hoe gaan artsen daarmee om?"
Hij zei: "Artsen komen samen en dan wordt dit besproken."
Hoe ik herhaalde: "Kinkhoest,...moeten we voorkomen. De wiegendood is een klein percentage. "
Ik vroeg hem: "Hoe heb jij (toen werd het jij) dit kunnen verwerken? Toen ik naar huis wandelde en er mensen naar de wandelwagen kwamen om naar haar te kijken, was zij aan het sterven?"

"Hoe heb jij dit kunnen verwerken?"
We keken nog steeds in elkaars ogen.
Hij zei: "Moeilijk."

Toen maakte ik het kort, anders zou het gesprek in herhalingen vervallen en ik wilde niet beginnen te miepen, hoe Nederlanders het zeggen.????

Ik stond op en zei hem: "Bedankt voor dit eerlijke, menselijk gesprek."
Ook hij stond op maar bleef een meter afstand houden, mijn woorden: "Eigenlijk wil ik jou nu een knuffel geven.”
Hij schudde met zijn hoofd zonder woorden, nee nee.
Het protocol. dacht ik.

Eenmaal buiten kwam de ontlading, vele vele tranen.
Maar de wiegendood heeft nu zijn naam, al weet ik dat artsen dit #nooit #publiekelijk #uitbrengen.
Alle inentingen hebben voor hen meer voordelen.
Wiegendood: Bijwerkingen van het vaccin: Het moet jouw kind maar zijn.
Over andere gevolgen van vaccins had ik het niet, ik ging enkel voor de wiegendood. Je hoort nu zo vaak "het moet maar iemand van jouw naaste zijn".
Geldt in dit geval ook denk ik dan.

Dammen van tranen zijn gebouwd om het niet op de hoogte zijn van iets, om die onwetendheid over vaccins.
Vermoord door het vaccin krijgt de naam wiegendood.
Dit is rond Kerst 2020 opgeschreven, Mvg, Carla

34 jaar geleden.  17 december 1987. De dag.
Wie dacht er toen bij het zetten van de kerstboom aan, dat er enkele dagen later onze Petra bij gelegd zou worden.
Wiegedood: 4,5 maand mocht ze bij ons zijn.

Een mama 27 jaar vluchtend met haar baby door de straat. Ik wist het was het laatste moment dat ik haar kon vasthouden. Wetende ik haar uit handen moest geven. Haar klaarmaken, mooi maken voor een ander bestaan.
Mijn man werkzaam als mijnwerker, iemand moest hem uit dat gat halen. Wetende dat als hij boven kwam, het voor hem donkerder werd dan daar beneden, in dat diepe gat. Zwart als het diepe gat, zwart hoe hij zelf was bij het naar boven komen. Zo zwart werd die avond.
Enkel de lichtjes van de kerstboom branden.  Met het satijnen kleedje en lintje van haar mutsje kon ik het proces van sterven verbergen.

Al snel werd zwart mijn favoriete kleur. Kerstballen, slingers, kransen zelfs het behangpapier leek meer op zwart dan op grijs. Zwart werd voor mij het teken verbonden met haar.
Dan heb je nog even de tijd om afscheid te nemen.
Tot het laatste moment verbergen van wat je zelf zag.
Je neemt haar op en je hoort iets kraken.
Haar satijnen kleedje werd haar dekentje in dat kleine kistje. Met een hamertje klopte ik het kistje dicht. Het geluid hiervan bleef me jaren bij.

Nu zie ik het als een pijnlijk gebeuren, maar ook een mooi gebeuren, een sterk gebeuren.
15 jaar werd zwart mijn kleur. De tien jaar daaropvolgend kwam er een kleurtje bij.
"Rood"

Maar
Ooit leerde ik praten over die zwarte periode
Je tranen laat je in stilte
Je bent een tikkende tijdbom
Een barstende vulkaan...die niets kan hebben
Een tipje van je sluier onthul je dan niet
Ze zien enkel jouw sterke kant
Je bagage wordt dan zwaar
Een herinnering waar je uiteindelijk sterker uitkomt.
Totdat er weer beproevingen komen die je herinneren aan de tijd.  
Je kan er niet over praten.
Het verdriet is dan ook heel intens.

Moeder en Kind.
Mooi?
Ja en ja ook schoon.
Jong- intens- zwart en rood