Had ik maar, wist ik maar.......

(in één gezin: een overlijden in de nacht na de vaccinatie en een ernstige reactie)

Mijn ouders zijn van de generatie die weinig vragen stelden aan dokters, leerkrachten etc. Men deed gewoon "wat hoorde", omdat iedereen dat deed. Ik neem het hen daarom ook niet kwalijk dat mijn zusjes en ik naar die verschrikkelijke schooltandarts moesten en het vaccinatieprogramma hebben gevolgd.

Toch heb ik in die tijd niet zo veel vaccinaties gehad. Ik ben uit het jaar1973 en vlak daarvoor was het pokkenvaccin geschrapt uit het programma. Toen ik aan de beurt was voor de mazelenvaccinatie heeft de arts op het consultatiebureau mijn moeder afgeraden om deze aan mij geven. Omdat ik een aangeboren oogafwijking heb was hij bang dat deze specifieke vaccinatie misschien een negatief effect op mijn ogen zou kunnen hebben???

Daarop heeft mijn moeder besloten mijn jongste zusje ook niet meer in te laten enten.

Toen ik voor de eerste keer zwanger werd woonde ik met mijn Indonesische man in Indonesië, Ik wilde alles uiteraard zo goed mogelijk doen, mijn kindje beschermen en zo zuiver en gezond mogelijk opvoeden. Buiten wat boekjes voor jonge ouders die mijn moeder me opstuurde moest ik het doen mijn eigen moederinstinct en met de informatie uit mijn verleden. Er was geen zwangerschapsgymnastiek en als je naar een consultatiebureau wilde of vaccinaties, dan moest je dat zelf regelen en betalen. Er was geen gedram vanuit de overheid. Omdat ik als jonge mama mijn vertrouwen had opgebouwd uit mijn eigen ervaringen regelde ik zelf alles net zoals dat in Nederland gaat.  

Na een gezonde zwangerschap ben ik op natuurlijke wijze bevallen van onze eerste zoon Ismail. Voor mij als vanzelfsprekend meldde ik hem aan voor een vaccinatieprogramma. (1999). Verder heb ik zes maanden lang borstvoeding gegeven en er kwamen geen potjes eten aan te pas. Ik maakte alles vers, zonder toevoegingen. 

Toen hij bijna 7 maanden oud was, was het al een heel stevig mannetje geworden. Altijd vrolijk, kon staan, had 4 tandjes, at goed en was een tevreden, gemakkelijke baby. We konden ons geluk niet op en waren zo trots. Ik had de kleertjes al uitgezocht die Ismail aan zou krijgen als een paar weken later mijn ouders vanuit Nederland bij ons op vakantie zouden komen. 7 maanden min een week, ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik ben 3 uur onderweg naar Bandung voor een controle en vaccinaties. Alles was in orde bevonden door de arts, Ismail was kerngezond. Na zijn spuitjes heb ik snel zijn beentje goed gemasseerd zodat er geen harde schijf zou ontstaan, dat wist ik. Thuis nog lekker gespeeld en met papa in bad zitten schaterlachen. Vervolgens zoals elke avond nog een flesje pap en lekker naar bed. De volgende ochtend werden mijn man en ik wakker in een nachtmerrie want wij vonden ons zoontje dood in zijn bedje.

Mijn ouders hebben hem niet meer gezien, zij waren hals over kop eerder gekomen maar te laat voor de begrafenis, want in Indonesië worden de mensen dezelfde dag nog begraven. Ook komt er geen arts meer bij en er is ook geen autopsie tenzij je verdacht wordt van iets. 

Verder ingaan op het gevoel of details over die tijd is zowel pijnlijk als niet relevant voor wat ik nu eigenlijk wil zeggen. Later heb ik de arts die ik aldaar bezocht verteld over de dood maar hij zij me … “oh dat is SIDS. Dat hebben sommige mensen. We weten niet waar dat door komt.” Daar moest ik het mee doen. Zelf stond Ik destijds niet eens stil bij het feit dat ik zojuist vaccinaties had laten geven aan ons kindje, het kwam niet in mij op. Ik was veel te bang dat ik de schuld zou krijgen van het overlijden, ik had al veel weerstand gemerkt bij mijn schoonmoeder en de gemeenschap omdat ik mijn kindje in een eigen bedje liet slapen en op een eigen kamertje (dat was ik namelijk gewend in Nederland). Niet dat men me letterlijk beschuldigde maar toen ons zoontje net geboren was kwamen er verbaasde opmerkingen over het apart slapen en dat dat niet veilig zou zijn. Vandaar dat ik van binnen heel lang met een soort schuldgevoel heb gelopen.

Toen we 2,5 jaar later onze tweede zoon kregen woonden we in Nederland. Een nieuwe start. Maar ik kon niet meer genieten van m’n zwangerschap, laat staan na de geboorte. Het eerste jaar was heel eng. Ook bij ons tweede kindje gaf ik borstvoeding. Ik weet nog goed toen hij voor het eerst doorsliep 's nachts. Ik had niet in de gaten dat die tijd er aan kwam. Ik werd 's morgens wakker en hoorde niks, lag stijf in bed en durfde niet te gaan kijken. Pas toen ik hem eindelijk hoorde huilen kon ik bewegen. Het eerste jaar heeft hij overdag niet in zijn bedje boven gelegen maar beneden in de kinderwagen, vlak bij mij. Met hem ben ik ook weer zonder enige twijfel braaf naar het consultatiebureau gegaan voor zijn prikjes. Toen hij ongeveer 4 maanden oud was kreeg hij toch ná zijn DKTP-vaccinatie zelf kinkhoest en wel de zware vorm van 3 maanden lang.

Dit begon een lichte bedenking over de werking van de vaccinatie bij mij te wekken. Ik wilde bij de volgende oproep voor een vervolg DKTP dan ook de variant zonder de K maar die was er niet??? Dat vond ik vreemd, ik wilde die rotzooi niet onnodig opnieuw in zijn lichaam spuiten. Ik moest toen uitwijken naar België en een bevriende doktersassistente heeft privé de spuit gezet aangezien het consultatiebureau en mijn huisarts dat weigerden. Waarom zouden ze dat weigeren te doen? Het ging toch over iets belangrijks? De gezondheid van mijn kind? Of ging het over het feit dat ze dáár geen geld voor konden declareren?

De assistente vertelde me, dat ze bij de griepvaccinatie voor het zetten van iedere spuit een x bedrag kreeg. Een leuke bijverdienste …

Inmiddels was mijn derde zoontje geboren en we waren blij dat ook hij gezond was. Drie bevallingen was mooi en wel voldoende. Mijn tweede zoontje ging inmiddels net naar de kleuterschool en was nu aan de beurt voor de BMR-vaccinatie. Ook deze heb ik toen gehaald. Nee, ik zat nooit op internet, nee ik wist niks van anderen en mijn ervaringen waren mijn persoonlijke leed en toeval, vette pech. Het leven gaat door …

Een paar dagen na de vaccinatie liep ik met mijn zoontje van school naar huis en hij klaagde dat hij niet meer kon lopen. Ik dacht omdat hij net naar school ging en het ‘t einde van de week was dat hij gewoon heel moe was dus ik tilde hem op en zette hem thuis even voor de televisie tot etenstijd.

Normaal als ik hem riep om aan tafel te komen kwam hij meteen enthousiast aangelopen maar deze middag zei hij weer dat hij niet kon lopen. Ik pakte hem op en zette hem op zijn stoel. Na het eten zette ik hem weer op de grond en hij zakte meteen door zijn knieën. Toen zag ik dat zijn knie een beetje dik was, ben ik met hem naar de dienstdoende avonddokter geweest. In de wachtkamer ontstonden er vlekjes op beide benen. De arts heeft me na controle direct doorgestuurd naar de eerste hulp. Om een lang verhaal kort te maken, we hebben drie dagen in het ziekenhuis gebivakkeerd waarna mijn zoontje gelukkig weer normaal kon lopen.

Ik ben naar huis gestuurd met een diagnose en een folder. Hij had de Henoch-Schönlein purpura (ook bekend als IgA vasculitis). Deze was bij hem gelukkig mild, maar het zou altijd terug kunnen komen. 

Hierna heeft hij en mijn jongste zoon nooit meer een inenting gekregen.

Ook wij als ouders gaan geen inentingen meer halen voor vakanties. Dat deden we eerst wel maar mijn man die zelf in Indonesië geboren is werd zelf zo ziek juist van de vaccinaties (tyfus en de herhaling DKTP) dat we hebben besloten om gewoon heel verstandig met hygiëne, voedsel en vitamines etc. om te gaan. Dat deden we eigenlijk altijd al dus ...en sinds jaren gaat dit gewoon prima.     

Na jaren van overleven ben ik nu sterker geworden en durf ook mijn kindje dat nooit in Nederland geleefd heeft mee te laten tellen, mijn verdriet van toen voorzichtig toe te laten en alles een plekje te geven. Doordat ik eindelijk hier ook heb gezegd tegen mensen die ik minder goed ken dat ik nog een kindje heb gehad, kwam er veel boven en ben ik via internet veel te weten gekomen over wat men SIDS of WIEGENDOOD noemde. Toen is er een lampje gaan branden en ben ik meer onderzoek gaan doen. Veel puzzelstukjes zijn daardoor op z’n plek gevallen en het gevoel dat het mijn schuld was omdat ik mijn zoontje in een eigen bedje en eigen kamer had laten slapen, heb ik nu niet meer. Dat schuldgevoel heeft plaatsgemaakt voor, had ik maar….wist ik maar......

Nu ik het weet, doet het me heel veel pijn als je voorzichtig mensen wilt informeren aan de hand van je eigen onderzoek en persoonlijke ervaringen, dat je dan de meest harteloze opmerkingen naar je toe krijgt geworpen. Vorig jaar nog had ik het gevoel van, oké, ik doe niet meer mee in dat systeem voor ons gezin. Wij eten gezond en vers, roken niet, drinken zelden alcohol, gebruiken geen drugs, ik ben niet aan de pil of andere medicijnen, smeer geen rotzooi op m'n lijf en snoep met mate…en zo denk ik genoeg vertrouwen te mogen hebben in het eigen immuunsysteem. Wat anderen doen is hun verantwoordelijkheid.

Maar nu de media gekte rond vaccineren aan de gang is, het aantal vaccinaties in rap tempo en op veel jongere leeftijd wordt opgedrongen, begin ik me wel zorgen te maken.

Niet meer om mij zelf of onze kinderen maar ik hoop toch ooit kleinkinderen te mogen krijgen en wil ze dolgraag behoeden voor al dat gif dat een door de natuur zorgvuldig in elkaar gezet immuunsysteem zwakker maakt en zelfs vergiftigt.  

Liefs, een mama met ervaring.   

Opgetekend juni 2019

Aanvullende achtergrondinformatie:

-Uitspraak Rechtbank Rotterdam, 2011, bij overlijden baby na de eerste vaccinatie:
4.6. (…) Het van het verslag deel uitmakende obductieverslag vermeldt voorts: "Ten aanzien van de vaccinatie kan worden opgemerkt dat het over het algemeen bekend is dat kinderen kunnen overlijden na vaccinaties; dit wordt gezien als een complicatie van normaal medisch handelen." https://uitspraken.rechtspraak.nl/inziendocument?id=ECLI:NL:RBROT:2011:BQ8223

-RIVM 5 tot 10 OVERLIJDENS PER JAAR na vaccinatie.
https://m.youtube.com/watch?v=c9hBk7Aj8zc  

-RIVM, wie kan kinkhoest krijgen?
Iedereen kan kinkhoest krijgen. Ook iemand die is ingeënt tegen kinkhoest kan het alsnog krijgen…
Ook als u kinkhoest heeft gehad, kunt u toch opnieuw kinkhoest krijgen.
http://www.rivm.nl/Documenten_en_publicaties/Algemeen_Actueel/Veelgestelde_vragen/Infectieziekten/Vragen_en_antwoorden_kinkhoest

-Henoch-Schönlein purpura, ook bekend als IgA vasculitis, is een aandoening van de huid, slijmvliezen en soms andere organen. In de huid veroorzaakt de ziekte voelbare purpura (kleine, verhoogde gebieden van bloeden onder de huid), vaak met opgezette gewrichten en gewrichtspijn. Bij nier-betrokkenheid kan er een verlies van kleine hoeveelheden bloed en eiwit in de urine (hematurie en proteïnurie) zijn, maar dit blijft meestal onopgemerkt; in een klein aantal gevallen gaat de betrokkenheid van de nieren gepaard met chronische nieraandoeningen. Waarom de ontsteking precies ontstaat, is niet duidelijk. Vaak heeft men niet zolang daarvoor een infectie doorgemaakt. Vermoedelijk gaat het om een auto-immuunreactie. Het afweersysteem raakt van slag door de infectie en valt de eigen weefsels aan.

-Allergische reacties op de BMR-vaccinatie zijn duidelijk geconstateerd.
PMID: 11158501 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11158501